O prisustvu kabda(tjeskobe, neraspoloženja, uzimanja i držanja u šaci) – Božije ime Al-Kabid (Onaj koji drži u šaci, koji uzima šakom, koji daje nesraspoloženje)

O prisustvu kabda(tjeskobe, neraspoloženja, uzimanja i držanja u šaci) – Božije ime Al-Kabid (Onaj koji drži u šaci, koji uzima šakom, koji daje nesraspoloženje)

Nema sumnje da je kabd(tjeskoba, neraspoloženje)

Nešto što je samo po sebi poznato

I ta je stvar shvatljiva

Nama nije poznata tajna te tjeskobe i neraspoloženja,

Mešutim to je Allahu poznato.

Onaj koji strahuje

Iz samog svog straha zna šta je strah,

ZAto i konači opterećen brigom.

Ptice plaču za njegovom baštom

U kojoj su sada nastanjene vrane i sove.

On osjeća tjeskobu zbog takvog i sličnih stanja-

Tajna o nesraspoloženju i tjeskobi je u svijetu skrivena.

Određenje ovog prisustva (držanja u šaci) proteže se i na stvoreno i na Stvoritelja.

Onaj ko je u ovom Božijem prisustvu naziva se Abdulkabid(rob Onog ko daje tjeskobu i prihbata Svojom šakom). Određenje ovog prisustva proteže se i na Boga, na Njega vršeći uticaj po osnovu onoga što Mu od svojih djela nudi moguće biće i Bog ta djela od njega tj. mogućeg bića prihvata u Svoju šaku, kao što je u predaji rečeno da Bog uzima sadake od Svojih robova i odgaja im ih tj.uvečava im ih, i sve se Njemu vraća(Hud,123). Bogto prihvata u Svoju šaku s obzirom da nakon tog božanskog uzimanja niko nema mogučnost rapolaganja tim, izuzev da mu to Bog dadne i rob to prihvati od svog Gospodara.

Prfvo tjeskoba i prihvatanje šakom je ono što je prihvatilo moguće biće od svog Gospodara, a to je u stvari postojanje mogućeg bića.Bog od mogućrgbića prihvata znanje o njemu, a moguće biće od Boga prihvata kako svoje postojanje tako i sve ono što ,i je na raspolaganju i što mu se pripisuje od djela. Kako djela budu učinjena, Bog ih prihvata od onoga ko ih je učinio.

Ravan ili prisustvo prihvatanja ili tjeskobe se nalazi između onoga ko prihvata, onoga što se prihvata i onoga odkoga se prihvata.Kadkada se na ovoj ravni prihvata i uzima u svoju šaku ono što je nepoznato (usljed čega može doći do nepoznate tjeskobe).i to je vrlo opasno za onoga ko takvu što prihvata, kao što se takođe prihvata i ono što je poznato.Kada jedan rob sa ove ravni i iz ovog prisustva Božijeg u sebi osjeti tjeskobu kojoj ne zna uzroka i o tome ne zna ništa drugo osim to da osjeća tjeskobu i neraspoloženje,on tu nutarnju tjeskobu i neraspoloženje osjeća zbog toga što ne zna istinu o toj stvari. Ukoliko mu se takvu što desi i osjeti takvu tjeskobu i naraspoloženje, neka se smiri u tome u čemu je i neka se dobro drži vage Božanskog zakona a zatim i vege razuma, te nek se ne uznemirava, ne paniči i ne dozvoli da ga to uzdrma, jer će mu nužno , ako to uradi,sinuti misao o tome šta je uzrok toj tjeskobi i neraspoloženju, bilo da je uzrok koji mu pričinjava neprijatnost ili prijatnost.

Allah ima takvih robova koje oraspoloži svaka stvar i sve u čemu se nađu, bilo da se nađu u širini ili tjeskobi, kojima je uzrok poznat ili nepoznat.

Znaj da uljudnost prati ovu ravan, a takođe i ravan raspoloženja.Ako rob uzme od Boga ono što mu Bog daje, on to iz Njegove šake uzima u vezi sa naznačenim szvarima, a od nekog drugog mimo Boga uzima takođe u naznačenim stvarima,  a te naznačene stvari se imenuju dobrom i zlom.

Svo dobro je u Božijoj ruci i rog to od Njega prihvata i uzima. Međutim, to radi po zakonima odgoja koji dolikuje tom naznačenom dobru. Uloži sav svoj trud da nikada ne prihvatiš ono što je zlo.Ako te Bog oslijepi i ogluhne te dovede u situaciju da prihvatiš zlo, tj. da ga radiš ili da si izložen zlu, u uljudnost i odgojenost prema Bogu Uzvišenom spada i to da ne privatiš i ne rezonuješ tako da to dolazi od Boga, nego da prihvatiš da to dolazi iz ruke onoga koje je imenovan šejtanom, jer ti zlo dolazi preko njegove ruke.

Kada bi se ta adresa (šejtan i sl.) otklonula, ne bi se ni desilo da se u postojanju pojavi određenje o zlu, a zaduženje vjerskim obavezama je upravo to po osnovu kojeg dolazi do izražaja samo zlo, koje se pripisuje šejtanu (da nije šejtana i griješnika, ne bi uopšte imali pojam o samom zlu).Kada se sa nekog skinu vjerske obaveze i zaduženja, onda nestaje i ovakvog statusa zla i ne ostaje ništa drugo nego ono što odgovara prirodi u tom slučaju će se smatrati dobrom,a neostvarivanje želja i nepostiranje ciljeva o tom slučaju će se nazvati zlom.

Uzmi da svo dobro dolazi iz Božije ruke, usrečitćeš se

A da je svo zlo u ruci nekoga drugoga, bičeš vođen pravim putem.

Svejedno da li se to vrednovalo dobrom ili zlom po osnovu zakona ili određenog cilja što osobi odgovara.

Uzimanje u svoju šaku, odnosno neraspoženje iz Božijeg poklanjanja, Njegove darežljovosti , plemenitosti , velikodušnosti. Kadkada ono može proizilaziti iu davanja prednosti nekom drugom, a to nije ništa drugo do uzimanja zla, s tim što prednost tome može biti davana i božanskoj Ekscelenciji, u smislu da zlo pripisuješ sebi,a ne Bogu,a to iz odgoja i uljudnosti prema Njemu, s obzirom da ga On ne pripisuje Sebi.NAime, Allahov Poslanik s.a.v.s kao prevodilac Allahov , kaže : «Zlo se ne pripisuje Tebi», a u Kur'anu je rečeno : Šta te zadesi od zla ,to je od tebe» (En- Nisa 78). Sve što te oneraspoloži to je zlo iz tvoga ugla , tj. za tebe.

Da tome nije dato ime zlo, ne bi ti se ni pripisivalo, niti bi Bog pripisao tebi.Zar neuočavaš da Uzvišeni, kada vidiš da govori djelovanju za koje se ne vezuje pravni sud,  kaže: Reci : «Sve je od Boga!» (En Nisa 78) . tj.od Boga je poteklo, a ti se, pored toga što znaš. drđi pravnih božanskih propisa kada su u pitanju stvari, odnosno životni problemi, znajući sve to skupa tako.Tada češbiti odgojen, uljudan, zaštičen i imun na grijehe, jer Allah čuva ovaj stupanj izuzev za onog koga Allah štiti(od grijeha) i kome je nalonjen.

(Svo djelovanje pripada Allahu, nema promjene niti moći osim sa Njim. Na nivou  i ravni gdje se djelovanje kvalificira i daje mu se određeni sud, te se ono vidi loše ili dobro, tu se treba držati lijepog odgoja i ono što se vidi lošim pripisati sebi.Međutim, u tome ima suptilna zamkau koju može upasti onaj kod koga prevagne ono što načelno pripisuje sebi(kao djelovanje pri lošem djelu) , pa se pripisivanja toga sebi na nivou govora i saobračanja sa ljudima to djelovanje sebi počne pripisivati i na nivou stvarnosti, pripisujući sebi da on djeluje i «defakto».NA taj način remeti jedinstvo djelovanja u svojoj nutarnoj predodžbi i uvjerenju, tj. da je Allah jedini koji djeluje i da je svo djelovanje od Njkega, te mu kao rezultat može prouzročititjeskobu i neraspoloženje koje on osjeća u sebi.)

Sa ove ravni i iz ovog Svog prisustva Bog od tebe traži zajam. Znaj da On to od tebe traži jedino zato da bi ti to vratio i umnogostručio, na način da daješ stvorenjima u ime Njega i u skladu sa Njegovim propisima. Prema tome, ko uzajmi nekome od stvorenja Allahovih uistinu uzajmio je Allahu. Ljepota tog uzajmljivanja nije ništa drugo nego da vidiš da taj zajam zapravo uzima Božija ruka, a ne nečija druga, pri čemu saznaješ u čiju si ruku to stavio, a On je Onaj koji čuva i Plemenit je.

Što se tiče Njegovog uzimanja što uzima u Svoju šaku u svrhu upučivanja na Njega, kao što je povlačenje sjene Sebi, On to čini da bi te time upoznao sa tobom i sa Sobom, jer se tvoja sjena ne pojavljuje ni od kog osim od tebe. Da nije tebe ne bi bilo ni tvoje sjene, kao što sjene ne bi bilo ni u slučaju da nema sunčevog ili nekog drugog svjetla. Što je nešto gušće i grublje , time dolazi do izražaja same sjene (ako je nešto prozirno onda i nema sjene).

Stvar je između tebe i Njega. To je kao ono što ustvrdismo u vezi sa postojanjem (mogućeg bića) , koje dolazi do izražaja između božanske moći i mogućeg bića koje to prihvata. Kad bi se nešto od tog podiglo – ta božanska moć ili moguće biće,tj. prihvatanje od strane stvorenja – onda bi nestalo relativnosti i relativnih stvorenja. Isto tako, da nema izvora svjetslosti i da se pred svjetlošću ne isprečava grubo tijelo kroz koju svjetlost ne prilazi, na bi bilo ni sjene, tako da sjena nastaje uticajemk svjetla i tame. Zato sjeni nema postojanosti pri pojavi svjetla, kao što nema postojanosti ni tami, jer je sjena sin tame.

Tama rađa sjenu pri svom bračnom odnosu sa svjetlom. Strana grubog tijela koja je okrenuta svjetlu biva obasjana. To obasjavanje je brčna veza sa tijeloom. Samim tim bračnim odnosom dolazi do rađanja sjene. Prema tome, sam bračni odnos je istovremeno nošenje nečega što će se roditi i rađanje, a sve se dešava istovremeno, kao što za vrijeme nastanka munje (svjetlice) kažemo da se samim nastankom munje osvjetljava zrak, pojavljuju se osjetilne stvari i viđenje toga u isti mah. Vremenski je istovremeno , a ono što prethodi i što slijedi je razumski pojmljivo i za to se zna da je to tako, da nešto ide ispred a mešto iza.E tako je i sa sjenom, shvati to.

Sa ove ravni i ovog božanskog prisustva je i fenomen slušanja koji izaziva tjeskobu i neraspoloženje, a takođe i gledanje koje ti izaziva tjeskobu. Da nije slušanja onog što kod tebe izaziva tjeskobu, ti ne bi ni bio u tjeskobi, a tako je i sa viđenjem, tako da si ti i onaj koji uzima (stušće) i onaj koji je uzet (stisnut), u isti mah (tj. uzimaš sluhom i vidom, a bovaš stisnut u svojoj nutrini tim što si uzeo).Prema tome, ono što ti dođe samo je od tebe. Da si ti prilikom slušanja i gledanja lišen bilo kakvog ličnog interesa ili želje, u tom slučaju ti bi uzimao , ali ne bi bio uzet , tj. ne bi osjećao tjeskobu.

Međutim, svijet ne može biti lišen ove zbilje, s obzirom da ona ima jako uporište u Božijim riječima : Oni su slijedili onošto izaziva Božije nezadovoljstvo (Muhammed, 28). A to nezadovooljstvo nije ništa drugo nego ta tjeskoba i neraspoloženje.Kada to, shodno Božijem obavještenju, dolazi do izražaja i u slučaju Njegove ekscelencije, kakave onda mogučnosti ima rob da ti takvo što izbjegao!? Bog kaže u vezi sa uživanjem blagodati u džennetima: Vama pripada u njima (džennetima) ono što vam požele vaše duše, (Fussilet,31) a to nije ništa drugo nego postizanje onoga što se želi.

Ti se obistini u određenje ova ravni, odnosno ovog božanskog prisustva i šta to prisustvo i ta ravan izaziva u čovjeku.

I Bog govori istinu i upućuje na pravi put.

Muhidin ibn Arebi